Święty Jan Bosco (1/2)

Oglądaj w telewizji

Opis

Film opowiada historię życia włoskiego księdza, św. Jana Bosco, założyciela zakonu salezjanów, którego kanonizowano w 1934 roku. Obrazowi nadano formę retrospekcji - w styczniu 1888 umierający ksiądz wspomina swoje życie, zaczynając od roku 1825, kiedy to miał 10 lat. Jego ojciec zmarł młodo i chłopca wychowywała matka, mądra i pobożna kobieta. Był niezwykle inteligentnym i wrażliwym dzieckiem. Bardzo lubił się uczyć, czego nie tolerował jego starszy brat, Antonio, zmuszający go do ciężkiej pracy na polu. Pewnego dnia Jan oznajmił, że chce być księdzem. Matka, nie widząc możliwości finansowania nauki w seminarium, próbowała wyperswadować synowi ten pomysł. Młody Bosco ucieka jednak do najbliższego miasta, Chieri, i stawia na swoim. Już jako ksiądz, powraca do rodzinnego Castelnuovo kilkanaście lat później. Cieszy go spotkanie z rodziną, odprawia mszę w miejscowym kościele. Wraca jednak do Turynu, skąd w najbliższym czasie wyjechać ma do Genui, gdzie czeka na niego posada nauczyciela dzieci hrabiego Fassi. To stanowisko otwiera drogę do Watykanu, który niezmiennie pojawia się w marzeniach o karierze każdej osoby duchownej. Jednak to, co młody ksiądz widzi każdego dnia na ulicach Turynu, straszliwa bieda i ludzka krzywda pod różnymi postaciami, młodzi chłopcy kradnący z głodu chleb, pracujący ponad swoje siły, zostający przestępcami, a także ludzie umierający na ulicach i w przytułkach, skłaniają Jana Bosco do pozostania wśród tych najbardziej potrzebujących pomocy. U prefekta miejscowej policji uzyskuje zgodę na wyprowadzanie młodocianych przestępców poza mury więzienia, by móc uczyć ich czytania i pisania oraz głosić im Słowo Boże. Wielu swoim podopiecznym znajduje wkrótce pracę. W miarę jak sława księdza rośnie, pod jego opiekę zgłasza się coraz więcej młodych sierot i dzieci ulicy. Podobny rodzaj działalności, odnoszący się jednak do dziewcząt, prowadzi markiza Barolo. Dzięki niej podopieczni księdza znajdują swoje miejsce w drugiej części budynku, który zajmują dziewczynki. Prefekt Clementi, który jest coraz bardziej zazdrosny o sławę księdza uważa jednak, że życie chłopców i dziewcząt pod jednym dachem jest bardzo nieprzyzwoite. Świadoma groźby skandalu, markiza prosi Bosco o znalezienie innego miejsca na męski przytułek. Załamany ksiądz, który na domiar złego zaczyna chorować, powoli przestaje wierzyć w możliwość powodzenia swego przedsięwzięcia. Niespodziewanie jednak odwiedza go Francesco Pinardi z Valdocco i oferuje swoje opuszczone, ale zachowane w bardzo przyzwoitym stanie, gospodarstwo, jako miejsce na oratorium. Nie posiadający się ze szczęścia Bosko nadaje nowemu miejscu imię ukochanego świętego - Franciszka Salezego. Tymczasem kolejny raz do akcji wkracza prefekt i nakazuje zamknięcie ośrodka, który miał jakoby powstać bez uzyskania zgody władz.

Opowieść o św. Janie Bosco, założycielu zakonu salezjanów. Castelnuovo, 1888 r. Umierający Bosco (Flavio Insinna) wspomina swoje życie. 1825 r. Jan jest zdolnym i wrażliwym chłopcem. Pewnego dnia oświadcza matce, że chce zostać księdzem. Ucieka do Chieri, by zrealizować to pragnienie. Po latach wraca do matki i przyrodniego brata Antonia jako duchowny. Planuje objąć posadę nauczyciela dzieci hrabiego Fassi w Genui. Po drodze dostrzega jednak nędzę mieszkańców Turynu, zwłaszcza chłopców - żebrzących i zmuszanych do ciężkiej pracy. Postanawia im pomóc. Zaczyna uczyć młodych przestępców czytania i pisania oraz głosić im Ewangelię. Zyskuje coraz więcej podopiecznych. Pomaga mu markiza Barolo, opiekunka ubogich dziewcząt. Jednak zazdrosny o sukcesy księdza Bosco prefekt Clementi sprawia, że duchowny musi opuścić dotychczasową siedzibę. Ponadto Jan zapada na zdrowiu. Wówczas Francesco Pinardi proponuje mu zajęcie jego gospodarstwa. Ksiąz Bosco otwiera tam oratorium św. Franciszka Salezego. Prefekt uznaje powstanie ośrodka za przejaw samowoli wobec władz i każe go zamknąć.